Spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 156 kk) – kara, kwalifikacja i obrona (Rzeszów)

Nie. Zgo­da pokrzyw­dzo­ne­go na spo­wo­do­wa­nie cięż­kie­go uszczerb­ku na zdro­wiu nie usu­wa bez­praw­no­ści czy­nu (III KK 380/20)

Tak, sąd może uznać spo­wo­do­wa­nie cięż­kie­go uszczerb­ku na zdro­wiu za czyn nie­umyśl­ny – jeśli spraw­ca nie mógł prze­wi­dzieć skut­ku i dzia­łał bez zamia­ru wyrzą­dze­nia szkody.

Tak. Zgod­nie z art. 156 § 2 kk, nie­umyśl­ne spo­wo­do­wa­nie cięż­kie­go uszczerb­ku na zdro­wiu rów­nież jest karal­ne, choć kara jest znacz­nie niż­sza (do 3 lat pozba­wie­nia wol­no­ści). Taka sytu­acja ma miej­sce, gdy spraw­ca nie chciał wyrzą­dzić szko­dy, ale dopu­ścił się jej przez nie­uwa­gę, lek­ko­myśl­ność lub naru­sze­nie zasad ostrożności.

Róż­ni­ca pole­ga na stop­niu obra­żeń. Art. 156 kk doty­czy skut­ków poważ­nych, trwa­łych i zagra­ża­ją­cych życiu (np. kalec­twa), nato­miast art. 157 kk obej­mu­je naru­sze­nia czyn­no­ści narzą­dów cia­ła o cha­rak­te­rze prze­mi­ja­ją­cym – trwa­ją­ce od kil­ku dni do kil­ku tygo­dni. To roz­róż­nie­nie ma klu­czo­we zna­cze­nie dla wyso­ko­ści kary i oce­ny winy.

Tak. Zgod­nie z art. 60 § 2 Kodek­su kar­ne­go, sąd może zasto­so­wać nad­zwy­czaj­ne zła­go­dze­nie kary, zwłasz­cza jeże­li spraw­ca napra­wił wyrzą­dzo­ną szko­dę, pojed­nał się z pokrzyw­dzo­nym lub jego zacho­wa­nie po czy­nie świad­czy o szcze­rej skru­sze. Nad­zwy­czaj­ne zła­go­dze­nie może pro­wa­dzić do znacz­ne­go obni­że­nia wymia­ru kary lub nawet jej warun­ko­we­go zawieszenia.

Tak, ale ter­mi­ny zale­żą od rodza­ju czy­nu. Zgod­nie z art. 101 kk:

• dla zbrod­ni z art. 156 § 1 kk oraz § 3 kk karal­ność usta­je po 20 latach od dnia popeł­nie­nia przestępstwa,

• dla występ­ku z art. 156 § 2 kk karal­ność usta­je po 5 latach.
  Jeże­li w tym cza­sie wsz­czę­to postę­po­wa­nie, ter­mi­ny wydłu­ża­ją się o kolej­ne 5 lat (art. 102 kk).
  W nie­któ­rych przy­pad­kach, okre­ślo­nych w art. 105 kk, przedaw­nie­nie nie bie­gnie w ogó­le – na przy­kład, gdy spraw­cą jest funk­cjo­na­riusz publicz­ny dzia­ła­ją­cy w związ­ku z peł­nie­niem obo­wiąz­ków służbowych.

Opi­nia bie­głe­go z zakre­su medy­cy­ny sądo­wej odgry­wa klu­czo­wą rolę, ponie­waż to na jej pod­sta­wie sąd oce­nia, czy obra­że­nia speł­nia­ją usta­wo­we prze­słan­ki cięż­kie­go uszczerb­ku na zdro­wiu. Bie­gły okre­śla m.in. cha­rak­ter ura­zów, czas lecze­nia, skut­ki zdro­wot­ne oraz ewen­tu­al­ne zagro­że­nie życia. Bez takiej opi­nii sąd nie może pra­wi­dło­wo zakwa­li­fi­ko­wać czynu.

Tak, ale tyl­ko w wyjąt­ko­wych przy­pad­kach. Zgod­nie z art. 69 § 1 Kodek­su kar­ne­go sąd może warun­ko­wo zawie­sić wyko­na­nie kary pozba­wie­nia wol­no­ści jedy­nie wte­dy, gdy jej wymiar nie prze­kra­cza 1 roku, a spraw­ca nie był wcze­śniej kara­ny na karę pozba­wie­nia wol­no­ści. Dodat­ko­wo sąd musi uznać, że samo zawie­sze­nie kary wystar­czy do osią­gnię­cia celów wycho­waw­czych i zapo­bie­że­nia powro­to­wi do prze­stęp­stwa.
W prak­ty­ce zawie­sze­nie może wcho­dzić w grę przede wszyst­kim przy nie­umyśl­nym spo­wo­do­wa­niu cięż­kie­go uszczerb­ku na zdro­wiu (art. 156 § 2 kk) lub przy zasto­so­wa­niu nad­zwy­czaj­ne­go zła­go­dze­nia kary (art. 60 kk).