Alimenty — podwyższenie alimentów

Obo­wią­zek ali­men­ta­cyj­ny nie wyga­sa z mocy pra­wa, a wła­ści­wą dro­gą do reali­za­cji rosz­cze­nia o zmia­nę obo­wiąz­ku ali­men­ta­cyj­ne­go jest dro­ga postę­po­wa­nia sądo­we­go. Art. 138 Kodek­su rodzin­ne­go i opie­kuń­cze­go sta­no­wi, że w razie zmia­ny sto­sun­ków moż­na żądać zmia­ny orze­cze­nia lub umo­wy doty­czą­cej obo­wiąz­ku ali­men­ta­cyj­ne­go. Przez zmia­nę sto­sun­ków nale­ży rozu­mieć wszel­kie zmia­ny w sta­tu­sie eko­no­micz­nym stron powo­du­ją­ce zmia­nę (zwięk­sze­nie, ale i zmniej­sze­nie) zakre­su uspra­wie­dli­wio­nych potrzeb upraw­nio­ne­go lub też zmia­nę (zwięk­sze­nie, ale i zmniej­sze­nie) zakre­su moż­li­wo­ści zarob­ko­wych i mająt­ko­wych zobo­wią­za­ne­go. Zmia­na sto­sun­ków może więc dopro­wa­dzić zarów­no do zmia­ny wyso­ko­ści (pod­wyż­sze­nia lub obni­że­nia) obo­wiąz­ku ali­men­ta­cyj­ne­go, jak i do jego wyga­śnię­cia. Sąd Naj­wyż­szy w wyro­ku z 21 stycz­nia 1999 r. (sygn. akt I CKN 1292/98) wyja­śnił, że zmia­na wyro­ku lub umo­wy, któ­rą ma na wzglę­dzie art. 138 KRO, może pole­gać mię­dzy inny­mi na stwier­dze­niu usta­nia obo­wiąz­ku ali­men­ta­cyj­ne­go, wobec odpad­nię­cia któ­rejś z prze­sła­nek uza­sad­nia­ją­cych ten obo­wią­zek, czy to po stro­nie upraw­nio­nej, czy to po stro­nie zobo­wią­za­nej. Ubez­pie­czo­ny może zatem, z powo­ła­niem się na oko­licz­no­ści przy­ta­cza­ne w niniej­szej spra­wie, wyto­czyć powódz­two o usta­le­nie, że obo­wią­zek ali­men­ta­cyj­ny wobec jego synów wygasł. Nie­mniej jed­nak, oko­licz­no­ści te nie powo­du­ją auto­ma­tycz­ne­go wyga­śnię­cia obo­wiąz­ku ali­men­ta­cyj­ne­go, a organ ren­to­wy nie jest wład­ny samo­dziel­nie brać pod uwa­gę tych oko­licz­no­ści w sytu­acji, w któ­rej przed­ło­żo­ny mu został tytuł wyko­naw­czy, na pod­sta­wie któ­re­go upraw­nio­nym przy­słu­gu­ją świad­cze­nia w okre­ślo­nej wysokości